Geç saatte içtiğim Türk kahvesi sebebiyle uykumun kaçtığı bir gece mutfakta otururken, düşünceler üşüştü başıma. İyi de oldu. İnsan bazen yalnız kalıp düşüncelerinin dansını izlemeli. Yanlışlarını fark edebilmek için kendisine uzaktan bakma cesaretini gösterebilmeli. Öyle öyle cevaplanıyor çünkü bazı sorular. Çünkü nefes alıp verdiğin sürece ne sorular bitiyor ne de hatalar. Öyleyse önce anlayış kavramıyla bütünleşmek lazım. Madem ruhumuz tökezleyip duruyor, koridorlara şefkatten yapılma bir parke döşemek lazım. Hatta şu hayatta en sevdiğimize, kıyamadığımıza nasıl davranıyorsak kendimize de öyle davranmamız lazım. İnsan ne söyler sevdiğine zor zamanlarında? “Bekle” der. “Geçicek. Çıkmazda olduğunu sanıyorsun ama değilsin. Başka yollar da var. Gel, tut elimden, bulalım o yolları. Olsun. İnsanız biz. Hata da yapacağız elbet. Affedersek rahatlayacak, dersimizi alır almaz olgunlaşacağız. O kadar da kötü bir şey değilmiş di mi yanılmak? Suçlama kendini. Kızıp küsüp kapıları çarpma hemen. Ki öyle de olsa ben bekliyor olacağım kapının ardında. Karanlık odalara kapatma kendini. Gel güzel günleri hatırlayalım. Gülümseyelim biraz. Olmadı oturup şükredecek bir şeyler bulalım. İnan bana, bir başlasan saya saya bitiremeyeceksin teşekkürlerini. Kara bulutlar dağılacak böylece yavaş yavaş. Güneş açacak. Dünyan aydınlanacak. İçin ısınacak sonra. Bekle. Her şey geçicek.”
Bunları söyle kendine o gök gürültülü zamanlarda. Yalnız kaldığında tutuver kendi elinden. Sabret. Kırgınlığı da bırak gitsin.
En çok kendinle iyi anlaş. Kendinle iyi anlaşırsan, hayatla da iyi anlaşırsın.
Editör: Melike Gürbüz
Comments